Antoine Henri BECQUEREL (1852 – 1908)

Ur. 15 grudnia 1852 – zm. 25 sierpnia 1908. Francuski chemik i fizyk, 1892 – 1895 profesor fizyki stosowanej w Departamencie Historii Naturalnej Muzeum Paryskiego, od 1895 profesor École Polytechnique w Paryżu. Od 1889 członek Francuskiej AN oraz jej długoletni przewodniczący, członek Królewskiej AN w Berlinie. Przed 1896 autor prac z zakresu polaryzacji światła i jego przenikania przez kryształy, interesował się magnetyzmem ziemskim oraz fosforescencją powstającą pod wpływem promieniowania podczerwonego. Badając luminescencję soli uranu (1896), odkrył zjawisko promieniotwórczości naturalnej, za co otrzymał w 1903 Nagrodę Nobla. W latach 1899 – 1900 mierząc odchylenie promieniowania beta w polu magnetycznym i elektrycznym, zidentyfikował je jako strumień elektronów odkrytych w tym czasie przez J. J. Thomsona. Dla uczczenia jego pamięci jednostka aktywności źródła promieniotwórczego w układzie SI nazwana została jego nazwiskiem (bekerel).

https://portalwiedzy.onet.pl/718,,,,Becquerel_Antoine_Henri,haslo.html

Niels Henrik David BOHR (1885 – 1962)

Ur. 7 października 1885 w Kopenhadze – zm. 18 listopada 1962 w Kopenhadze. Fizyk duński, laureat Nagrody Nobla z dziedziny fizyki w roku 1922 za opracowanie teorii budowy (struktury) atomu. W 1908 roku ukończył studia. Wyjechał do Wielkiej Brytanii gdzie przez kilka lat współpracował z J.J Thomsonem i E. Rutherfordem. W 1916 roku objął katedrę fizyki na uniwersytecie w Kopenhadze. Założył Kopenhaski Instytut Fizyki Teoretycznej i został jego dyrektorem. Instytut ten stał się jednym z najważniejszych centrów rozwoju fizyki atomu w Europie. Najważniejszym osiągnięciem Bohra było opracowanie w 1913 roku teorii budowy atomu wodoru, która tłumaczyła wiele obserwowanych zjawisk. Współtworzył teorię kwantów. W 1928 roku ogłosił zasadę komplementarności, która mówiła, że materia ma dwoistą naturę – wykazuje w pewnych zjawiskach charakter fali, a w innych cząstek. Pracował nad teorią jądra atomowego, które przedstawiał jako kroplę ciężkiej i nieściśliwej cieczy. W roku 1916 Bohr został profesorem na Uniwersytecie w Kopenhadze, a w 1920 – kierownikiem nowo stworzonego Instytutu Fizyki Teoretycznej. W roku 1922 otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki za rozwinięcie swojej interpretacji mechaniki kwantowej. Bohr był orędownikiem najbardziej egzotycznych idei mechaniki kwantowej, czyli zjawiska dualizmu korpuskularno – falowego oraz zasady nieoznaczoności. Razem z Maxem Planckiem prowadzili na ten temat ożywione dyskusje z Albertem Einsteinem, który był zwolennikiem teorii w duchu mechaniki klasycznej.

https://wwwnt.if.pwr.wroc.pl/KWAZAR/mtk2/fizycy/126154/bohr.html

Max BORN (1882 – 1970)

Ur. 11 grudnia 1882 we Wrocławiu, zm. 5 stycznia 1970 w Getyndze. Niemiecki matematyk i fizyk. Jedyny syn Gustava Borna i Margarete Kauffmann, dziadek australijskiej piosenkarki i aktorki Olivii Newton – John. W 1909 został wykładowcą uniwersytetu w Getyndze, skąd w 1912 przeniósł się do Uniwersytetu Chicagowskiego. W 1919, po okresie służby wojskowej w armii niemieckiej, został profesorem uniwersytetu we Frankfurcie nad Menem, później, w roku 1921, w Getyndze. Sformułował w tym czasie standardową obecnie interpretację kwadratu funkcji falowej (ψ *ψ) w równaniu Schrödingera jako gęstości prawdopodobieństwa znalezienia cząstki, za co w 1954 roku otrzymał Nagrodę Nobla. Z powodu antysemickiej polityki rządu wyjechał w 1933 roku do Cambridge, skąd w 1936 przeniósł się do Uniwersytetu w Edynburgu. Wykładał tam do 1953 roku.To właśnie w liście do Borna jego przyjaciel Albert Einstein uczynił swą słynną uwagę dotyczącą mechaniki kwantowej, zawierającą się w stwierdzeniu "Bóg nie gra w kości".

William Henry BRAGG (1862 – 1942)

Ur. 2 lipca 1862 – zm. 10 marca 1942. Fizyk brytyjski. Profesor uniwersytetu m.in. w Adelaide w Australii i Londynie. Współtwórca podstaw analizy rentgenostrukturalnej i spektroskopii rentgenowskiej. Badacz struktury kryształów. Za swe badania w 1915 wraz ze swym synem Williamem Lawrence Braggiem otrzymał nagrodę Nobla

https://pl.wikipedia.org/wiki/William_Henry_Bragg

William Lawrence BRAGG (1890 – 1971)

Ur. 31 marca 1890 w Adelajdzie – zm. 1 lipca 1971. Australijski fizyk, laureat nagrody Nobla za zasługi w badaniu struktury krystalicznej za pomocą promieni Roentgena. William Bragg zaczął uczęszcząć na uniwersytet w wieku 15 lat i ukończył go w 1908 mając zaledwie 18 lat. W tym samym roku przeniósł się do Anglii, kiedy jego ojciec został wykładowcą na uniwersytecie w Leeds. William dostał się do Cambridge'u jesienią 1909 i zakończył studia w 1911. Od 1912 prowadził badania nad dyfrakcją promieni rentgenowskich w kryształach; na podstawie tych eksperymentów jego ojciec zbudował spektrometr rentgenowski pozwalający na pomiar właściwości kryształów. W 1915 wraz ze swoim ojcem otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki.

https://pl.wikipedia.org/wiki/William_Lawrence_Bragg

Książę Louis Victor Pierre Raymond de BROGLIE (1892 – 1987)

Ur. 15 sierpnia 1892 w Dieppe – zm. 19 marca 1987 w Louveciennes we Francji), francuski fizyk. Był współtwórcą mechaniki kwantowej, wprowadził pojęcie fali materii, prowadził badania nad budową jądra atomowego. W 1924 napisał doktorat na temat Recherches sur la théorie des quanta (Badania nad teorią kwantową) w którym zaprezentował swoją teorię falowych właściwości cząstek fale de Broglie'a bazowaną na pracach Einsteina i Plancka o dualizmie korpuskularno – falowym. De Broglie rozwinął w późniejszym okresie swoją hipotezę, formułując ostatecznie hipotezę de Broglie'a. Laureat Nagrody Nobla w 1929 za odkrycie falowej natury elektronów.

Paul Adrien Maurice DIRAC (1902 – 1984)

Ur. 8 sierpnia 1902 roku w Bristolu, hrabstwo Gloucestershire w Anglii – zm. 20 października 1984 w Tallahassee, Floryda w USA. Angielski fizyk teoretyk, jeden z twórców mechaniki kwantowej i elektrodynamiki kwantowej, laureat Nagrody Nobla z dziedziny fizyki w roku 1933 za wkład w rozwój mechaniki kwantowej Najważniejszym wkładem Paula A. M. Diraca w rozwój mechaniki kwantowej jest odkryte przez niego w 1928 roku równanie falowe opisujące elektron w sposób relatywistycznie niezmienniczy. Dzisiaj znane jest ono jako równanie Diraca. Równanie to pozwoliło mu na przewidzenie istnienie pozytonu - antycząstki elektronu, które zostało potwierdzone w 1932 roku przez Carla Andersona. Równanie Diraca pozwoliło także na wyjaśnienie pochodzenia spinu elektronu. W 1926 roku opracował niezależnie od Enrico Fermiego – statystykę (fermionów) cząstek o spinie 1/2 (tzw. Statystyka Fermiego – Diraca). W 1933 roku został uhonorowany wraz z Erwinem Schrödingerem Nagrodą Nobla w dziedzinie fizyki za odkrycie nowych, płodnych aspektów teorii atomów i ich zastosowanie. Paul Dirac zmarł w wieku 82 lat w stolicy stanu Floryda, Tallahassee.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Paul_Adrien_Maurice_Dirac

Albert EINSTEIN (1879 – 1955)

Ur. 14 marca 1879 r. w Ulm w Niemczech, zm. 18 kwietnia 1955 r. w Princeton w USA. Jeden z największych fizyków – teoretyków naszych czasów, w 1905 roku opublikował pracę zawierającą podstawowe idee szczególnej teorii względności. W tym samym roku opublikował wyniki prac nad ruchami Browna, korpuskularną teorią światła i zależnością pomiędzy masą i energią (Einsteina wzór). Prace te przyniosły mu duże uznanie; od 1909 roku był profesorem uniwersytetu w Zurychu. W roku 1914 przeniósł się do Berlina, gdzie został dyrektorem specjalnie utworzonego Instytutu Fizyki; podczas pobytu w Berlinie pracował nad relatywistyczną teorią grawitacji, poddając gruntownej analizie (po raz pierwszy od czasów Izaaca Newtona) prawa grawitacji; w 1916 roku opublikował wyniki badań, tworząc ogólną teorię względności. W tym czasie rozwinął także kwantową teorię promieniowania.  W 1921 roku otrzymał Nagrodę Nobla. W 1936 r. Albert Einstein zdecydował się opuścić Niemcy po nocy kryształowej i przeniósł się do USA, gdzie piastował, aż do śmierci stanowisko profesora w Instytucie Badań Zaawansowanych na Uniwersytecie Princeton. Mimo, że przez całe życie Albert Einstein był zadeklarowanym pacyfistą, w 1939 r., po napaści Niemiec na Polskę zainicjował wysłanie listu do prezydenta USA – Franklina Delano Roosevelta, ostrzegającego go przed potencjalnymi możliwościami budowy bomby atomowej przez Niemcy. List ten zapoczątkował Projekt Manhattan i budowę pierwszej bomby atomowej na świecie.

https://www.wynalazki.mt.com.pl/twor/einstein.html

James FRANCK (1882 – 1964)

ur. 26 VIII 1882, zm. 21 V 1964. Fizyk niemiecki. Profesor uniwersytetu w Berlinie w latach 1916 – 20, kierownik działu fizyki w Instytucie Chemii Fizycznej Cesarza Wilhelma, od 1920 organizator i kierownik pierwszego Instytutu Fizyki Doświadczalnej na uniwersytecie w Göttingen, jednego z najważniejszych ówcześnie ośrodków fizyki kwantowej (tzw. szkoła getyngeńska). W 1933 po dojściu Hitlera do władzy udaje się na emigrację, od 1935 w USA, profesor chemii fizycznej w uniwersytecie w Chicago. Prowadził badania roztworów gazowych, w zakresie spektrometrii atomowej i molekularnej oraz fotochemii. Od 1913 prace (wraz z G. Hertzem) nad wzbudzaniem i jonizacją atomów (tzw. doświadczenie Francka-Hertza). Współautor dokumentu (tzw. raport Francka) wystosowanego przez grupę uczonych w czerwcu 1945 do rządu USA, wzywającego do odstąpienia od planów użycia broni atomowej.

Samuel Abraham GOUDSMIT (1902 – 78)

Fizyk amerykański pochodzenia holenderskiego; prof. uniw. w Ann Arbor, kierownik laboratorium w Brookhaven, członek National Academy of Sciences; badania w dziedzinie teorii widm atomowych; 1925 wraz z G.E. Uhlenbeckiem przypisał elektronowi określony moment pędu (spin) i określony moment magnetyczny.

Werner Karl HEISENBERG (1901 – 1976)

Ur. 5 grudnia 1901 w Würzburgu – zm. 1 lutego 1976 w Monachium. Niemiecki fizyk teoretyk, był jednym ze współtwórców mechaniki kwantowej, laureat Nagrody Nobla z dziedziny fiizyki w roku 1933 za fundamentalny wkład w stworzenie mechaniki kwantowej W 1920 roku wstąpił na Uniwersytet w Monachium. Studiował tam fizykę pod kierunkiem m.in. Arnolda Sommerfelda i Wilhelma Wiena. W 1923 roku Heisenberg uzyskał stopień doktora. Heisenberg poznał Nielsa Bohra w Göttingen w 1922 roku będąc jeszcze studentem. Był to początek owocnej współpracy. W latach 1924 – 1926 został jego asystentem w Kopenhadze, a od 1927 roku został profesorem fizyki teoretycznej na Uniwersytecie w Lipsku. Heisenberg opracował pierwszą formę matematycznej formalizacji mechaniki kwantowej nazywaną mechaniką macierzową. W 1927 roku odkrył zasadę, nazywaną potem zasadą nieoznaczoności Heisenberga, która stwierdzała, że w przypadku cząstek o rozmiarach porównywalnych lub mniejszych od średnicy atomu, niemożliwe jest jednoczesne, dokładne ustalenie ich położenia i pędu, przy czym iloczyn błędu (a dokładniej nieokreśloności) pomiarów położenia oraz pędu nie może być mniejszy niż pewna stała.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Werner_Heisenberg

Gustav Ludwig HERTZ (1887 – 1975)

Ur. 22 VII 1887, zm. 1975. Fizyk niemiecki. Od 1925 profesor uniwersytetu w Halle i politechniki w Berlinie (od 1928). Po politycznych przemianach w 1935 rezygnuje z państwowych posad i podejmuje pracę jako dyrektor laboratoriów badawczych koncernu Siemens – Werke. W latach 1945 – 54 pracuje w ZSRR, w latach 1954 – 61 profesor uniwersytetu w Lipsku. Członek licznych towarzystw i akademii naukowych. Badania (wspólnie z J. Franckiem) nad wzbudzaniem i jonizacją atomów. Autor prac z dziedziny fizyki ciała stałego oraz spektrometrii promieni X.

https://www.kalendarium.pl/kalendarium/php/laureaci.php3?r=1925#fiza

Compton Arthur HOLLY (1892 – 1962)

Fizyk amerykański. Urodził się w rodzinie z bardzo silnymi tradycjami akademickimi, po ukończeniu studiów, około 1918 rozpoczął eksperymenty z promieniowaniem rentgenowskim które pozwoliły mu opisać efekt Comptona za co otrzymał Nagrodę Nobla, prof. Washington University w Saint Louis (1920 – 23 i 1945 – 61) i University of Chicago {1923 – 45). Od 1927 członek Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie i in. towarzystw naukowych. Prowadził badania w dziedzinie fizyki atomowej oraz promieniowania kosmicznego; 1923 odkrył i wyznaczama długosci fal tych promem.

https://www.republika.pl/superfiza/nobel/nobel1927.htm

Gustav Robert KIRCHHOFF (1824 – 1887)

(Ur. 12 marca 1824 w Królewcu, zm. 17 października 1887 w Berlinie) – niemiecki wybitny fizyk . Badacz zjawisk elektrycznych, elektromechanicznych , cieplnych i optycznych, oraz dotyczących sprężystości ciał stałych i przepływów cieczy, twórca podstaw fizyki matematycznej , sformułował prawa Kirchhoffa będące dzisiaj podstawowymi prawami dotyczącymi przepływu prądu stałego w obwodach, oraz prawo promieniowania temperaturowego . Wraz z Robertem Bunsenem opracował metodę analizy spektralnej (spektroskopię), dzięki której obaj uczeni odkryli potem dwa nowe pierwiastki – rubid i cez. Członek Berlińskiej , Paryskiej i Petersburskiej Akademii Nauk. Profesor fizyki na uniwersytetach we Wrocławiu (1850 – 1854 ), Heidelbergu (1854 – 1875 ) i Berlinie (1876 do śmierci).

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gustav_Robert_Kirchhoff

Philipp Eduard Anton von LENARD (1862 – 1947)

Ur. 7 czerwca 1862 w Bratysławie (wtedy Austro – Węgry), zm. 20 maja 1947 w Messelhausen. Fizyk urodzony w węgierskiej części Austro – Węgier, ale w swej postawie skrajnie proniemiecki, laureat nagrody Nobla w dziedzinie fizyki z 1905. Był profesorem uniwersytetów we Wrocławiu, Kolonii i Heidelbergu. Zajmował się badaniem własności promieniowania kanalikowego i elektronów pochodzących ze zjawiska fotoelektrycznego, obliczył rozmiar elektronu, odkrył zjawisko nierównomiernego rozłożenia dodatniego ładunku w atomie Źródła: https://www.nobelpreis.org/polski/physik/lenard.htm

https://www.wiedza.servis.pl/art/Philipp_Lenard

Robert Andrews MILLIKAN (1868 – 1953)

urodził się 22 marca 1868 roku w Morrison w USA. Ukończył tam szkołę średnią i przez krótki czas pracował jako reporter sądowy. W 1886 rozpoczął naukę w Oberlin College. Współpracował z Uniwersytetem Columbia, gdzie w 1895 otrzymał doktorat za pracę nad polaryzacją światła emitowanego przez rozżarzone powierzchnie. W 1896 r został asystentem w nowo utorzonym Labolatorium Ryersona na Uniwersytecie w Chicago. Gdzie został profesorem w 1910 roku. Jego pierwszym ważniejszym sukcesem był dokładny pomiar ładunku elektronu przy pomocy "metody spadających kropel". Również udowodnił że ten ładunek był wielkością stałą dla wszystkich elektronów. W ten sposób wykazał atomową strukturę elektryczności (1910r). Następnie potwierdził eksperymentalnie równanie fotoelektryczne Einsteina i na tej podstawie wyznaczył stałą Plancka h (1912 – 1915). W latach 1920 – 1923 zajmował się spektroskopią pierwiastków, zajmując się spektrum pomiędzy ultrafioletem i promieniami Roentgena. Rozszerzył w ten sposób znane widmo daleko poza ultrafiolet. Dało to mu podstawy do pó?niejszych badań nad promieniowaniem kosmicznym. Profesor Millikan został laureatem Nagrody Nobla w 1923 za wyznaczenie ładunku elementarnego i badanie efektu fotoelektrycznego.Zmarł 19 grudnia 1953 roku w San Marino w Kaliforni.

https://www.nt.if.pwr.wroc.pl/kwazar/mtk2/fizycy/117247/biografia.htm

Max PLANCK (1858 – 1947)

Fizyk niemiecki, autor prac z zakresu termodynamiki, promieniowania termicznego, teorii kwantów, energii, dyspersji, optyki i teorii względności. Studiował na uniwersytetach w Berlinie i w Monachium; w wieku dwudziestu jeden lat otrzymał stopień doktorski z fizyki (summa cum laude) na monachijskim uniwersytecie. Przez pewien czas wykładał na uniwersytecie w Monachium, a następnie w K–ilonii. W 1889 r. został profesorem uniwersytetu w Berlinie i pracował tam aż do 1928 r., to jest do przejścia na emeryturę w wieku siedemdziesięciu lat. W grudniu 1900 r. niemiecki fizyk Max Planck zaskoczył świat nauki śmiałą hipotezą, że energia promieniowania (to znaczy energia fal świetlnych) nie jest emitowana w sposób ciągły, lecz w postaci małych porcji czy "paczek", które nazwał kwantami. Hipoteza Plancka, sprzeczna z klasycznymi teoriami światła i elektromagnetyzmu, stanowiła punkt wyjścia dla teorii kwantowych, które później zrewolucjonizowały fizykę, i pozwoliła lepiej zrozumieć naturę materii oraz promieniowania. W roku 1918 otrzymał Nagrodę Nobla z fizyki.

https://biografie.servis.pl/planck.php

Julius PLÜCKER (1801 – 68)

Niem. fizyk i matematyk; 1834 – 36 prof. uniw. W Halle, od 1836 – w Bonn; prowadził badania diamagnetyzmu, wyładowań elektr. W gazach, działania pola magnet. na te wyładowania, promieni katodowych, widm gazów pobudzonych do świecenia; odkrył 3 pierwsze linie w widmie wodoru.

https://encyklopedia.pwn.pl/57628_1.html

Sir Ernest RUTHERFORD (1871 – 1937)

Ur. 30 sierpnia 1871 – zm. 19 października 1937 w Cambridge. Był chemikiem oraz fizykiem z Nowej Zelandii. Rutherford jako pierwszy potwierdził istnienie jądra atomowego. Uczył się na nowozelandzkim uniwersytecie, a następnie uzyskał stypendium w Cambridge. Tam pracował pod kierownictwem Sir Josepha Johna Thomsona w Laboratorium Cavendisha. Tam też uzyskał stopień doktora. Otrzymał katedrę fizyki na uniwersytecie w Montrealu. Zajął się badaniem promieniotwórczości wykrywając cząstki alfa i beta. Cząstki alfa to, jak stwierdził w 1899 roku, strumień atomów helu pozbawionych elektronów, a cząstki beta – to elektrony. Badając zachowanie pierwiastków radioaktywnych udowodnił, że jego źródłem jest spontaniczny rozpad atomów. W roku 1908 otrzymał za to odkrycie Nagrodę Nobla z chemii. W roku 1907 Rutherford podjął pracę na Uniwersytecie Manchesterskim. Podczas pracy w tym ośrodku wykonał eksperyment Rutherforda. Cząstki alfa przepuścił, przez bardzo cienką złotą folię. Rozkład kątowy rozproszonych cząstek skłonił Rutherforda do wysnucia wniosku, że cała masa oraz dodatni ładunek atomu skupiony jest w bardzo niewielkiej objętości. W ten sposób potwierdził on eksperymentalnie istnienie jądra atomowego. Kolejnym osiągnięciem Rutherforda było dokonanie przemiany atomów azotu w tlen.

https://library.thinkquest.org/28383/nowe_teksty/html/bRutherford.html

Johann Robert RYDBERG (1854 – 1919)

Fizyk szwedzki, profesor uniwersytetu w Lund (od 1901), autor prac z zakresu spektroskopii atomowej. Obliczył wartość stałej we wzorze Balmera (Rydberga stała).

Erwin SCHROEDINGER (1887 – 1961)

Urodzony 12 sierpnia 1887 w Wiedniu (Erdberg) – zmarł 4 stycznia 1961 w Wiedniu. wWybitny austriacki fizyk teoretyk, jeden z twórców mechaniki kwantowej, laureat Nagrody Nobla z dziedziny fiizyki w roku 1933 za prace nad matematycznym sformułowaniem mechaniki falowej. Jedyny syn Rudolfa i Georginy Schrödinger. Po skończeniu gimnazjum zaczął studiować fizykę i matematykę na Uniwersytecie w Wiedniu. Od 1920 roku został profesorem politechniki w Stuttgarcie, w latach 1921 – 1927 w Zurychu oraz w latach 1927 – 1933 w uniwersytetów w Berlinie, a w latach 1933 – 1935 w Uniwersytetu w Oksfordzie. Następnie w latach 1936 – 1938 w Grazu, a w 1940 – 1955 w Institute for Advance Studies w Dublinie. W 1933 roku został uhonorowany wraz z Paulem Diracem nagrodą Nobla w dziedzinie fizyki za ?odkrycie nowych, płodnych aspektów teorii atomów i ich zastosowanie?.
Główną zasługą Schrödingera było ujęcie problemu kwantowania jako problemu wartości własnych. Jest autorem tzw. równania falowego (równania Schrödingera), które w mechanice kwantowej ma podstawowe znaczenie. Stworzył podwaliny rachunku zaburzeń, zajmował się też statystyczną termodynamiką i teorią barw.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Erwin_Schr%C3%B6dinger

Arnold SOMMERFELD (1868-1951)

Ur. 5 grudnia 1868 w Królewcu – zm. 26 kwietnia 1951 w Monachium) – niemiecki fizyk teoretyczny. Jego najwieksze osiągnięcia są w dziedzinie mechaniki kwantowej. Od 1897 roku profesor Akademii Górniczej w Clausthal, od 1900 politechniki w Akwizgranie i w latach 1906 – 1938 uniwersytetu w Monachium. Uczony niemiecki, aby wytłumaczyć ten fakt, założył, iż orbity elektronów nie muszą być okręgami. I oprócz kołowych orbit występują również orbity eliptyczne. Elektrony mogą poruszać się jedynie po niektórych, dozwolonych elipsach. Naukowiec wprowadził drugą liczbę l, którą nazwano poboczną liczbą kwantową. Liczba ta określała kształt, "spłaszczenie' orbity.

Joseph John THOMSON (1856 – 1940)

Profesor fizyki doświadczalnej na uniwersytecie w Cambridge od roku 1884. Po studiach przeniósł się do Cambridge, gdzie został asystentem Rayleigha. Po jego odejściu Thomson, w wieku 28 lat, objął kierownictwo katedry fizyki doświadczalnej oraz kierownictwo Cavendish Laboratory. Wykładał również na uniwersytetach w Princeton i New Haven (uniwersytet Yale) w Stanach Zjednoczonych. Członek Polskiej Akademii Umiejętności od roku 1921. Jego głównym dokonaniem było wyznaczenie wartości stosunku ładunku do masy cząstek wchodzących w skład promieniowania katodowego, a następnie stwierdzenie, że owe promienie składają się z identycznych cząsteczek, które nazwano elektronami (hipotezę tą przedstawił 30 kwietnia 1897). Odkrycie to zmusiło fizyków do porzucenia koncepcji niepodzielności atomu. Thomson widział atom jako naładowaną kulę, w której umieszczone są elektrony (model "ciasta z rodzynkami"). Model ten był o tyle dobry, że tłumaczył wiele zjawisk fizycznych i chemicznych - elektrolizę, emisję elektronów. Otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1906 za teoretyczne i doświadczalne badania przewodnictwa elektrycznego w gazach.

https://library.thinkquest.org/19662/high/pol/biog-thomson.html

George Eugene UHLENBECK (1900 – 88)

Fizyk amerykański pochodzenia holenderskiego, prof. uniw. w Utrechcie, Ann Arbor, Rockefellera w Nowym Jorku; autor prac z mechaniki kwantowej, teorii widm atomowych i teorii jądra atomu; 1925 wraz z S.A. Goudsmitem przypisał elektronowi określony moment pędu (spin) i określony moment magnetyczny.