VI.
ZASADA ODPOWIEDNIOŚCI (Bohr 1923)

Zasada odpowiedniości uzasadnia niektóre reguły wyboru. Składa się z następujących części:

1. Przewidywania teorii kwantowej dotyczące zachowania się dowolnego układu fizycznego muszą w granicy, w której liczby kwantowe określające stan układu stają się bardzo duże, odpowiadać przewidywaniom fizyki klasycznej
2. Danej regule wyboru podlega cały zbiór wartości odpowiedniej liczby kwantowej. Zatem wszystkie reguły wyboru, które niezbędne są do otrzymania wymaganej odpowiedniości w granicy klasycznej (duże n) stosują się także w granicy kwantowej (małe n).

Ogólnie zasada odpowiedniości dotyczy relacji pomiędzy fizyką kwantową a klasyczną. Fizyka klasyczna jest szczególnym przypadkiem fizyki kwantowej, stąd im wyższe wartości liczb kwantowych tym większe zbliżenie (podobieństwo) z fizyką klasyczną.

Przykłady:

1. Wahadło matematyczne
   
   
   Okres wahadła matematycznego T dany jest następującym wzorem:
   
    
   

   Wahadło matematyczne jest izochroniczne ze względu na amplitudę i masę. Istnieją pewne granice stosowalności danej teorii .
   Przejście pomiędzy granicą stosowalności teorii jest rozmyte, niedokładnie zdefiniowane.

2. Mechanika Newtona
   warunki:
   
   v < < c
   m = const
   Określają stosowalność zasad dynamiki Newtona.
   

   Gdy rośnie prędkość v, a co za tym idzie masa m również rośnie, zatem warunek stosowalności nie jest spełniony, a więc mechanika Newtona przestaje być słuszna.
   masa relatywistyczna
   częstosć cyklotronowa , gdy m=const
   Gdy m rośnie, ω maleje.

3. Porównanie częstości promieniowania wyliczonego z praw fizyki kwantowej i klasycznej.
   częstość – częstości obiegu na danej orbicie
   
   1. teoria klasyczna
      
      (VI.1)

   2. teoria kwantowa (n → n-1) – przejście między stanami

      (VI.2)

      
      (VI.3) Dowód zależności (VI.3):
      
      
      A zatem zależność (VI.3.) jest prawdziwa.