Przedstawione w rozdziałach 2-5 przykłady obliczeń struktury elektronowej dotyczą pierwiastków, gdzie na ogół mamy jeden atom w komórce prymitywnej. Oczywiście formalizm teorii pasmowej obejmuje przypadek wielu różnych atomów w komórce, czyli umożliwia obliczenia dla związków chemicznych i stopów uporządkowanych. Dla tych substancji uzyskano niezliczone rezultaty, których nie przedstawiamy z powodu braku miejsca. Od dawna prowadzi się też obliczenia własności elektronowych czystych powierzchni kryształów.

Rezultaty obliczeń najlepiej zgadzają się z eksperymentem dla metali. Dokładność obliczeń pozwoliła w wielu przypadkach "zaprojektować" na komputerze związki, które następnie dopiero zostały wytworzone eksperymentalnie. Wartości energii kohezji i stałych sprężystości odtwarzane są z umiarkowaną dokładnością rzędu 10%, natomiast z dobrą dokładnością, rzędu 1%, odtwarzane są stałe sieci.

Opis złożonych własności elektronowych półprzewodników jest wielkim sukcesem teorii pasmowej. Dla półprzewodników niezgodności ilościowe dla obliczeń z pierwszych zasad są większe niż dla metali, przykładowo, stadardowe obliczenie daje wartość przerwy energetycznej krzemu dwukrotnie mniejszą od eksperymentalnej. Gdy potrzebne jest dokładne odtworzenie kształtu pasm przydatne są metody półempiryczne.

Fundamentalne ograniczenia dotyczą układów, gdzie załamuje się sama teoria pasmowa. Wymienić tu należy:

Ograniczenia teorii pasmowej nie zmieniają faktu, że pozostaje ona najważniejszym narzędziem tak jakościowego zrozumienia, jak i ilościowego obliczania własności materii skondensowanej, takich jak własności optyczne, termiczne, magnetyczne, elektryczne a nawet mechaniczne. Sprawdza się najlepiej dla krystalicznych metali i półprzewodników, ale jest też niezbędnym punktem wyjścia dla opisu struktury elektronowej materiałów nie posiadających dyskretnej symetrii translacyjnej i zjawisk "nie mieszczących się" w obrazie jednoelektronowym.